به تازگی برخوردهایی از سوی شهرداری یکی از مناطق تهران با بنیاد ملی تعزیه صورت گرفته که دل همه علاقه مندان به این هنر اصیل ایرانی و اسلامی را به درد آورده است. متاسفانه باید بگویم که شهرداری دارد به یکی از اصیل ترین هنرهای مردمی این کشور کم لطفی می کند و خدا می داند نتیجه چنین بی توجهی ای دامان نسل های آینده را خواهد گرفت.

درحالی که در تمام دنیا، شهرداری ها از حامیان اصلی هنر تئاتر در گونه ها و شکل های مختلف به شمار می روند، سوال من و دغدغه مندان حوزه تئاتر کشور این است که چرا شهرداری تهران به جای کمک به تئاتر، به بهانه های مختلف، رودرروی این هنر می ایستد؟

بنیاد تعزیه و ساختمانش که در منطقه 17 قرار دارند، چه هزینه ای روی دست شهرداری می گذاشتند که باید با چنین برخوردهایی مواجه شوند؟ در شرایطی که مردم در جریان هزینه های میلیاردی پایتخت قرار گرفته اند، چه ضرری داشت که بنیادی به اهمیت بنیاد تعزیه در یکی از مناطق جنوب شهر باز می ماند و به کارش ادامه می داد؟ اگر بگویم که این حرکت شهرداری منطقه 17 به نوعی ایستادن رودرروی فرهنگ اصیل ماست، بی راه نگفته ام چراکه هنر تعزیه از یک سو از ریشه های تئاتر کشور تغذیه کرده است و از سوی دیگر، نشانی از فرهنگ فاخر مذهبی ما دارد بنابراین می توان گفت فقط پای برخورد با یک ساختمان در میان نیست؛ ایستادن رودرروی فرهنگ اصیل ایران است.

آیا بهتر نبود به جای تصرف این بنیاد، شهرداری دست به حمایت از تعزیه می زد و این هنر مردمی را در آستانه ایام محرم و صفر، به یکی از سکوهای افتخار پایتخت بدل می کرد؟