سال هاست که اسماعیل سعادت را می شناسم؛ از پنجاه سال قبل که هر دو درمدرسه ای در سه راه ژاله سابق تدریس می کردیم و بنای دوستی مان شکل گرفت. بواسطه همین آشنایی هم او را مردی بی اندازه نجیب و بردبار می دانم. سعادت از منظر علمی هم در جایگاه رفیعی قرار دارد؛ زبان فرانسه را بخوبی می داند و آثار شاخص بسیاری را هم از این زبان به فارسی بازگردانده است. یکی از مهم ترین اعتقادات او این است که باید آثار شاخص غربی را برای علاقه مندان در کشور خودمان ترجمه و منتشر کرد. او تاکید دارد که فرهنگ و علم ما ایرانیان تحت تاثیر سه آبشخور «ایران باستان»، «اسلام» و«غرب» است و باید هر سه را بخوبی بشناسیم؛ از همین رو هم