بی تردید مولانا هرچند از لحاظ هنر شاعری و فصاحت و بلاغت سخنوری، در زبان فارسی دارای اهمیت و جایگاه فاخری است با این همه، تمام شهرت و اعتبار او به این جنبه از کارش محدود نمی شود. بلکه افزون بر این، بزرگان مذکور در شمار متفکران و اندیشمندان برجسته فرهنگ بشری نیز محسوب می شوند. در روزگار مولانا و حافظ، چنانکه می دانیم از ژانرهایی چون «رمان» و «مقاله نویسی» سخنی در میان نبود و اساسا صورت بندی و انتقال و تبادل فکر و اندیشه بویژه در فرهنگ ایرانی، به دلیل محبوبیت شعر و شاعری و اقبال گسترده عامه مردم به این هنر، غالبا با استفاده از قالب های شعری صورت می گرفته است. به این اعتبار، نظر دوختن به آثار این بزرگان از زاویه صرفا شعر و شاعری، خطا بوده و ستمی آشکار در حق ایشان است.