ممکن است عشق ایبسن به «هدا گابلر» مانند عشق فلوبر به «اما بوواری» و عشق تولستوی به «آنا کارنینا» باشد اما معشوق ایبسن از نظر خلق وخوی و شخصیت از آن دو متفاوت تر است. معشوقه ایبسن کم وبیش شباهتی به «مده آ»ی اوریپید دارد. ایبسن «هدا گابلر» را این طور معرفی می کند: زیبای رنگ پرنده، سرد اما مصمم، افراطی و لجوج که به دنبال معنایی در زندگی است، اما بلافاصله می گوید که مقصودش از معنا در زندگی نه آرمانی اجتماعی بلکه آرمانی کاملاشخصی است. او در پی تحقق بخشیدن به خواست «خود» است. «خود»، «فرد» و یا دقیق تر بگوییم «فرد افراطی» فارغ از تاثیر بر دیگران، حتی در مقابل آنان قرار می گیرد، فردگرایی به این معنا فاقد همدلی، بردباری و گذشت است.