«سهم من از نور آفتاب پنجره ای است که از میان آن کوچه باریک و خانه های قدیمی اش دیده می شود. مدتی است ساختمان روبه رویی را کوبیده اند و دارند می سازند. سروصدایشان آن قدر زیاد است که دیگر به سختی صدای جیغ و داد بچه ها را موقع بازی کردن می شنوم. دعواهای زن وشوهری همسایه ها بیشتر، شب هاست. زمانی که کارگاه ساختمانی تعطیل است. بعضی روزها دم غروب، دختر و پسرهای نوجوان مسیرشان به این کوچه می افتد. بعد به اطراف خود نگاه می کنند و اگر کسی نباشد، گوشه ای می نشینند... نمی دانند من این بالاهستم؟ شاید هم می دانند و به آدمی که بین زمین و هوا معلق مانده اهمیت نمی دهند. ساعت نه صبح است. مردهای خانه نانشان را