پس از آغاز فرآیند ضبط صفحه در ایران به سال 85- 1284 ه.ش، پدیدارشناسی مفاهیم «آرشیو» و «آرشیوداری» در سال های دهه 30 خورشیدی بروز و ظهور یافت. حال در این میان با دو طیف آرشیودار مواجه هستیم؛ نخست هنردوستان و طبقه مخاطب خاص موسیقی، که نسبت به جمع آوری و آرشیو آثار هنرمندان برخاسته از پایگاه هنری و اصیل اقدام می کردند و گروه دیگر، توده مردم و طیف مخاطب عام که - بیشتر- نسبت به ضبط و نگهداری آثار هنرمندان برخاسته از پایگاه اجتماعی اهتمام داشتند. این روند در سال های دهه 40 خورشیدی بسط و اشاعه بیشتری یافت و در دهه 50 و بعد از آن، به تخصصی شدن نظام آرشیوداری منتهی شد.