افلاطون در این زمینه بحث می کند که چطور باید از زیبایی مقید به زیبایی مطلق رسید. شاید هم افلاطون به نحوی از ایران گرفته باشد. در این مراسم به یک امر زیبا خیره می شدند و سعی می کردند با تامل و تکنیک هایی که داشتند، از زیبایی مقید به زیبایی مطلق برسند. این تکنیک ها الان فراموش شده و ما نمی دانیم که چه می کردند. ما مثلامی شنویم که ذاکر آنقدر در ذکر غرق می شود که عین مذکور می شود و عین ذکر می شود و خودش را هم فراموش می کند و در مرحله ای حتی ذکر را هم فراموش می کند. در این مورد نیز گفته می شد که با نظر کردن در صورت، به معنا نفوذ کنید. یعنی با دیدن زیبایی ظاهر به معنا پی می بردند.