اوایل دهه پنجاه که از شهرستان به تهران آمدم فیلم های خوب کم بود یا دست کم آن قدر زیاد نبود که اشتهای سیری ناپذیر ما را برای دیدن فرو بنشاند. برای جبران این تشنگی به تئاتر پناه بردم. به نمایش هایی که در تالار مولوی و تماشاخانه سنگلج (بیست وپنج شهریور آن سال ها) اجرا می شد و دریچه تازه ای بود به جهانی دیگر که تا به حال ندیده بودم. داوود رشیدی را نخستین بار از نمایش «حسن کچل» شناختم که بر صحنه سنگلج اجرا می شد. نوشته ناشناسی به اسم علی حاتمی (که بعدها آثاریگانه اش نمونه ای شد برای سینمای ملی ایران) و بازی پرویز فنی زاده در نقش حسن کچل. نمایشی جذاب و تماشایی و به کمال ایرانی با کنایه های هجوآمیز