یون فوسه از چیز هایی می نویسد که درونمان هستند اما نمی خواهیم آنها را ببینیم یا بشناسیم. منظورم نگرانی های درونی و زندگی هایمان هستند که کاملامحافظه کارانه شده اند. یون فوسه دقیقا اینها را برای روایت کردن انتخاب کرده است. او به سردی از اینها حرف می زند و داستان هایش اغلب پایان خوشی برای کسی ندارند. زبانی که فوسه برای تعریف کردن استفاده می کند، زبان دقیق و عریانی است. او یا از آدم های تنها حرف می زند یا از زوج های مشکل دار که معمولاآنها را در صحنه هایی سرد و اغلب ساحلی نشان می دهد. «سودا» و «بی خوابی» ازجمله رمان های یون فوسه هستند و «کسی خواهد آمد»، «زمستان» و «من باد هستم» از نوشته های تلخ