دو، سه سال پیش، هنگامی که رمان «آخرین انار دنیا» نوشته بختیار علی، نویسنده کرد اهل سلیمانیه عراق را خواندم، به تنها چیزی که فکر کردم این بود که هیچ کس نمی تواند از این اثر، شکل هنری دیگری -مثلاتئاتر یا فیلم- درآورد. همان زمان نیز یادداشتی بر آن در یک نشریه نوشتم با عنوان «آخرین رمان دنیا» که می توان آن را در رده دشوار ترین آثار ادبی جهان قرار داد. پس از پوست انداختن کارلوس فوئنتس و البته در جست وجوی زمان ازدست رفته پروست، این کتاب درون گرا ترین رمانی است که دست کم بنده خوانده ام. هرچند ترجمه نخست آن که بسیار ضعیف و غیرحرفه ای بود، نیز در این دشوارخوانی بی تاثیر نبود. ولی خوشبختانه ترجمه دیگری