بعضی وقت ها صبح از خواب بیدار می شوی و می بینی حوصله نداری، کلافه ای، ملولی، دوست نداری با عالم و آدم حرف بزنی، می خواهی تنها باشی، کسی نزدیکت نباشد، نزدیک کسی نباشی. در چنین زمان هایی همه چیز برایت بی معناست، با خودت می گویی «لعنتی، یک روز دیگر...» و سوال های تکراری و خسته کننده سراغت می آید مثل اینکه اینجا چه خبر است؟ من کی هستم؟ چه کار می کنم؟ چرا باید لباس بپوشم و بروم سر کار؟ چرا باید صبحانه بخورم؟ اصلابرای چی زنده ام؟ این آدم ها کی هستند دور و بر من می پلکند؟ کاش دست از سرم بردارند؟ کاش جلوی رویم ظاهر نشوند؟ در چنین حال و هوایی حس و حال نداری حتی در آینه نگاه کنی. تمایل به انجام هیچ کاری