اسمش را نمی گوید. می ترسد همه بفهمند کیست. می ترسد از بی آبرویی؛ از این که خانواده اش نتوانند سرشان را در کوچه و خیابان بلند کنند. انگار که متجاوز است، نه قربانی. به او ظلم کرده اند، اما خودش را خطا کار می داند. می گوید بی عفت شده، اما اطرافیانش او را پاک تر از برگ گل می دانند. خجالت می کشد در چشم کسانی نگاه کند که از موضوع باخبرند. این اتفاق را مثل یک راز مهم در قلبش نگه می دارد. او می داند، مادرش می داند. پدرش می دانست اما پدرش مدت هاست که دیگر نمی تواند بداند. از همان زمانی که فهمید او را مورد آزار و اذیت قرار دادند، دیگر نتوانست بداند. سکته کرد. دخترش با آبرو بود، اما....