حدود بیست وچند سال از قطع نامه 598 می گذرد، اما هنوز قصه هایش روایت می شود چراکه هشت سال پی درپی خون و خمپاره، هزاران قصه برای گفتن و شنیدن در دل دارد و چنان این پدیده با تمام ترس ها و اضطراب های همراهش در ناخودآگاه جمعی مردمان این سرزمین نقش بسته است که شاید بتوان گفت هزاران قصه نگفته، جا مانده هنوز که باید شنید و باید خواند و باید دید.... قصه مردان جنگ و خانواده هایشان و قصه دیگرانی که شامل تمام مردم این خاک است؛ از رزمنده جوانی که چشم در چشم بعث، خط مقدم را در می نوردید بی هراس خون و مرگ، تا مادری در تهران که با شنیدن آژیر قرمز ترس در شیره جانش رسوخ می کرد و تلخ می شد کام فرزند شیرخواره اش....