همه آدم ها در جست وجوی شادی هستند، تردیدی نیست. اما مشکل اصلی این است که محدوده شادی را تعریف کنیم؛ این هم برای خودش نکته ای است که هنوز فیلسوفان به هیچ اتفاق نظری درباره مصداق هایش نرسیده اند. آیا شادی امری است ذهنی؟ اصلاشادبودن را می توان اندازه گرفت؟ عیار سنجشش چیست؟ می شود بی اینکه اشرافی به شادی داشته باشیم، شاد باشیم؟ و ممکن است کسی در بدبختی غرق باشد و خیال کند که شاد است؟

در عصر حاضر، شادی از زندگی خصوصی به زندگی عمومی نقل مکان کرده، ویلیام دیویس چندسالی است دارد روی این مقوله پژوهش می کند، براین اساس معلوم شده شرکت های بزرگ روزه بور بیشتر دنبال استخدام مسئول بخش شادی بخش برای