«پرندگان می روند در پرو می میرند» (اثر رومن گاری، ترجمه زنده یاد ابوالحسن نجفی؛ نشر زمان) داستان کوتاهی است درباره انسان اندیشمند مدرن. انسانی با جوانی سپری شده؛ انسانی که به چیزهای مختلفی چنگ زده تا معنی ای برای زندگی اش دست وپا کند، و در آخر ملجایی جز «تنهایی» نیافته. داستان با این سطر آغاز می شود: «بیرون آمد، روی ایوان ایستاد و دوباره مالک تنهایی خود شد.» تنهایی که سپس «خردکننده» توصیف می شود. پرسوناژ اصلی داستان، ژاک رانیه، مردی چهل و هفت ساله است که عمرش را به مبارزه با فاشیست ها و دیکتاتورهای آلمان و اسپانیا و کوبا گذرانده، با عشق به «دو سه زن»، ولی در آخر چیزی جز سرخوردگی نصیبش نشده؛