چندی پیش «درة التاج اصفهانی» (استاد احمد مراتب)، نکته ای را به نقل از نوشته ای، به راقم این سطور گوشزد فرمود: «احساس سوختن به تماشا نمی شود/ آتش بگیر تا که بدانی چه می کشم؛ یعنی باید خواننده در هنگام خواندن، دارای آنچنان احساس آتشینی باشد که اندکی از این گرما به دیگران هم منتقل شود...» این رهنمود ارزشمند، موید رهنمون هنرمندان به خویشتن خویش است که همانا خودشناسی، مقدمه خداشناسی است. در خصوص «فخرالذاکرین» شادروان استاد سلیم موذن زاده اردبیلی، مساله ای که بیش از هر چیزی تامل برانگیز جلوه می کند، آوای درون اوست. «کیست این پنهان مرا در جان و تن/ کز زبان هم همی گوید سخن/ اینکه گوید بر لب من راز کیست؟/