امروزه «تکنولوژی» ابزار قدرت است و قسمت عمده هزینه های تحقیقات تکنولوژیک در دنیا از طرف نهادهای نظامی پرداخت می شود. به یک معنا، «تکنولوژی» پیوند محکم تری با «نظامیگری» دارد تا با «صلح».

تحقق صلح پایدار در گرو تحمل «دیگری» است. «نظام آموزش علم» باید به سمتی حرکت کند که پذیرش «دیگری» را به دانش آموزان منتقل کند؛ اینکه حتی در علم هم اختلاف نظر وجود دارد؛ اینکه حقیقتی نهایی و مطلق وجود ندارد که همه آن را قبول کنند؛ و اینکه می توان به یک مساله از چشم اندازهای مختلف نگاه کرد. در این صورت، کسی که درس مهندسی، پزشکی و علوم خوانده است می فهمد که مسائل اجتماعی و اعتقادی هم به همین گونه است و ممکن است حقیقت مطلقی وجود نداشته باشد.