آشنایی ام با «ژاله آموزگار» به دومین سفرم به ایران در سال 1985 (1364) برمی گردد. آن زمان، به تازگی فوق لیسانس خود را در رشته زبان فارسی به پایان برده بودم. در آن سال های سخت جنگ عراق علیه ایران، دو ماه را در ایران ماندم و در این مدت که به دانشگاه تهران رفت و آمد داشتم، نخست بار با شادروان احمد تفضلی و بانو ژاله آموزگار آشنا شدم. این دو استاد برجسته در گروه فرهنگ و زبان های باستانی در دانشکده ادبیات دانشگاه تهران حضور داشتند.

آموزگار، یکی از برترین ایران شناسان است و در جهان اسطوره شناسی - و البته زبان شناسی- به عنوان یک چهره صاحبنظر که نتایج پژوهش هایش، هر طالب عالمی را به سوی خود می کشاند، شناخته می شود. او جز آنکه در متون فارسی میانه، قلمی تاثیرگذار داشته و دارد، متون دوره اسلامی به مانند شاهنامه را هم بخوبی می شناسد. او کسی است که از پس نیم قرن، هنوز هم آثارش در میان ایران شناسان، محل اعتبار و استناد است. کتاب های آموزگار این مزیت را دارد که در سطح جهانی پذیرفته شده است. «اسطوره زندگی زردشت»، «زبان پهلوی؛ ادبیات و دستور آن»، «تاریخ اساطیری ایران» در حوزه تالیف و «نمونه های نخستین انسان و نخستین شهریار در تاریخ افسانه ای ایرانیان» اثر آرتور کریستن سن، «شناخت اساطیر ایران» اثر جان هینلز و «ارداویراف نامه (ارداویرازنامه)» اثر فیلیپ ژینیو در حوزه ترجمه از آثار کسی است که در دانشگاه سوربن، در رشته فرهنگ و زبان های باستانی به تحصیل پرداخته و زیرنظر پی یر دومناش، یکی از کتاب های مهم زردشتی به نام «صد در نثر و صد در بندهش» را تحلیل کرد که پایان نامه دکترایش شد.

آموزگار از سال 1349 که تدریس در دانشگاه تهران را آغاز کرد، هنوز هم هفته ای یک روز، دانشجویانی را به حضور می پذیرد که در پی آموختن از او هستند. کسانی که نسل اسطوره شناس پس از او هستند و البته دیگرانی که دیگر امروز، خود استاد شده اند. بدون شک، نوشتارهای ژاله آموزگار که هنوز هم به آنها مراجعه می کنم، برای آیندگان نیز منبع و مرجع خواهد بود.