جایش خالی است! هرچند قاب عکسی جای خالی اش را پر کرده است. هنوز همکلاسی ها به عکسش نگاه می کنند و باورشان نمی شود که تا همین چند روز پیش کنارشان می نشست. صدای فریادهای علیرضا که تمساح پوزه کوتاه(گاندو) با آرواره نیرومند خود مچ پایش را گرفته و به قعر تالاب کشیده بود، همچنان در فضا موج می زند. تنها 10 بهار از زندگی اش سپری شده بود. فرزند خانواده ای با یک دنیا نجابت، اما با دست هایی خالی. زندگی در فقر و در روستایی محروم و در منطقه ای که در آن مایه حیات، همسنگ جان آدم قیمت دارد، از او پسری سخت ساعی و سختکوش ساخته بود. می توانستی تصور کنی که اگر زندگی اش می پایید، برای خودش مردی می شد، بزرگمرد.