بعد از سال ها فعالیت در حوزه موسیقی و نوشتن آهنگ های مختلفی که برای سرزمینم ایران تصنیف شده اند، نگاهم به مساله فرهنگ طوری است که چاپ کتاب و تولید آلبوم موسیقی را بسان تولد کودکی معصوم و زیبا می دانم. از همین رهگذر قدم گذاشتن در چنین عرصه ای را تجربه ای فوق العاده و دلچسب ارزیابی می کنم. از نگاه من تولید یک اثر هنری فقط برای کسی که آن را به وجود آورده مایه خوشحالی نیست. این کار حرکتی است که می تواند فرهنگ را یاوری کند بنابراین باید برای آفرینشش به فرهنگ ایران تبریک گفت. بهانه گفته های من انتشار منظومه سمفونیک «گفت و شنید» است که آهنگسازی اش را پیمان سلطانی انجام داده، آوازش را غلامرضا رضایی و سعید ادیب خوانده اند و دوست چندین و چند ساله و هنرمندم یارتا یاران خوانش اشعار را در این آلبوم به عهده داشته است. من قطعات آلبوم را به دقت شنیدم و از ارکستراسیون های زیبایی که پیمان سلطانی انجام داده بود لذت بردم.در این اثر، قسمت ایرانی کار، با واریاسیون های زیادی همراه بود. به عنوان یک مخاطب از شنیدن این آلبوم لذت بردم و هیجان زده شدم. امیدوارم روزی ما در ایران یک ارکستر در سطح جهانی داشته باشیم و بتوانیم کارهایی از این دست را در کشور خودمان اجرا کنیم. خواننده های این آلبوم توانستند کار را به صورت «دوئت» ارائه دهند.البته هر اثر در هر جای دنیا که ساخته می شود عده ای از آن خوش شان می آید و عده ای نه. می گویند آنچه امروز دوست نداری ممکن است فردا عاشقش شوی و آنچه امروز عاشقش هستی را ممکن است فردا دوست نداشته باشی.پیمان سلطانی از جمله آهنگسازان ایرانی است که با رقم زدن چنین تجربه ای و مطرح کردن دوباره نظامی شاعر بزرگ ایرانی، به فرهنگ ایران خدمت کرد. امیدوارم بقیه هنرمندان هم پای در چنین وادی بگذارند.