بحث استقبال مردم از سینما و فیلم های روی پرده در این چند وقت اخیر، یک مقدمه دارد که به دهه 60 برمی گردد. متاسفانه مدیران فرهنگی و سینمایی آن سالها، جنبه سرگرم کنندگی را از سینما خارج کردند و آن را با فضای مجله، روزنامه و دانشگاه اشتباه گرفتند. اما خوشبختانه در این چند سال اخیر و به ویژه این یکی دو سال به جنبه سرگرمی در سینما توجه ویژه ای شد. این البته به معنای این نیست که سینما نمی تواند حرف مهم و جدی بزند، بلکه به این معنی است که اگر اولویت با سرگرمی باشد، شما می توانید حرف خود را هم بزنید.

خوشبختانه از اول امسال، شاهد اکران فیلم هایی بودیم که باوجود سرگرم کننده بودن، آموزنده هم بودند. مطلب دیگر این که تا اینجای سال 95 هم فیلم هایی که تخریبی و بر علیه فرهنگ مردم باشد هم نداشته ایم. به جز کیفیت و ساختار فیلم ها، یکی از دلایلی که مردم از آثار سینمایی استقبال کرده اند این است که خودشان را در فیلم ها می بینند و برای همین هم شوق تماشا پیدا می کنند.

سینما جزو سبد خانوار مردم قرار گرفته است. دلیل آن هم این است که کیفیت فیلمها به لحاظ فنی بالاتر رفته و داستان آنها مردم پسند شده است. ضمن این که اکثر فیلم ها به مردم امید می دهد. حتی آن فیلم های اجتماعی و تلخ هم که مورداستقبال مردم قرار می گیرد، ناامیدکننده نیست. به نظرم بیشترین دلیلی که باعث آشتی مردم با سینما شده، غالب شدن وجه سرگرم کنندگی فیلم هاست. باتوجه به فیلم های خوب و تماشاگرپسندی که در راه اکران است، قطعا این استقبال مردمی تا عید نوروز ادامه دارد.

در این میان، عده محدودی هم می خواهند با هر ترفندی، مردم را سرگرم کنند و به بهانه ساخت فیلم های سرگرم کننده، شیطنت می کنند. این عده به هیچ وجه موفق نمی شوند. مثال این قضیه، آن نگاهی است که عموما در جامعه وجود دارد و مردم گاهی می گویند فلان آدم درستکار چقدر ناموفق است و آن آدم نادرست چقدر موفق است. این مساله لحظه ای است و تداوم ندارد. در ادامه مسیر آدم درستکار قطعا موفق می شود و آن آدم نادرست، موفق نخواهد بود. تفاوت سینمای سالم سرگرمی و سینمای ناسالم سرگرمی هم همین است.