کارتن خواب ها دو دسته اند؛ اول آنهایی که به علت نداشتن جا و مکان، راهی خیابان ها می شوند و دوم آنهایی که سودای مصرف مواد دارند و پاتوق ها مخفیگاه آنهاست. برای گروه اول کارتن خواب ها، دولت ها باید حداقل امکانات رفاهی را تامین کنند تا پس از رفع نیازهایشان، دیگر در انظارعمومی ظاهر نشوند، ولی برای گروه دوم کارتن خواب ها که معتادان متجاهر هستند، باید برنامه ای منسجم چیده و نقشه راهی دقیق ترسیم شود.

تاکنون در کشور ما نحوه برخورد با معتادان متجاهر، تابع برنامه های جمع آوری ضربتی بوده، به طوری که برای پاک کردن چهره شهرها از معتادان کارتن خواب، آنها در مقاطع مختلف زمانی دستگیر شده و راهی اردوگاه ها شده اند. این درحالی است که همواره یک نکته مورد غفلت واقع شده است، یعنی داشتن سناریو و برنامه برای افراد دستگیر شده. به همین دلیل تاکنون هرچه بوده، دستگیری، اعزام به اردوگاه ها، سم زدایی و ترخیص افراد از این مراکز بوده است، بدون این که برای آینده آنها برنامه ریزی شود.

همین عامل سبب شده تا به طور مقطعی معتادان کارتن خواب از مقابل دیدگان مردم جمع و بعد از مدتی دوباره در انظار عمومی ظاهر شوند. به عبارت دیگر تاکنون هرچه بوده، تجویز مسکن های موقت برای دردی عمیق بوده است.

در سال 86 ستاد مبارزه با موادمخدر محاسبه کرد که حدود 30 تا 40 هزار معتاد کارتن خواب در کشور وجود دارد؛ جمعیتی که باید برای ساماندهی آنها برنامه ریزی کرد. حالانیز آمار کارتن خواب ها در حدود همین اعداد می چرخد و لازم است میان نهادهای متولی از وزارت بهداشت و سازمان بهزیستی گرفته تا وزارت کشور، شهرداری ها، استانداری ها، نیروی انتظامی و قوه قضاییه درتعاملی سازنده با یکدیگر قرار بگیرند و برنامه ای منسجم برای پایان دادن به معضل اعتیاد خیابانی و کارتن خوابی طراحی کنند؛ برنامه ای که از صفر تا صد درمان اعتیاد و حمایت از بهبودیافتگان را دربر بگیرد و برای طیف های مختلف معتادان، استراتژی های مشخص داشته باشد.