«در سردی ی دمدمای مرگ که بودم، آخرین/ بار انگار، به چیزها نگاه می کردم، تیز./ به برخورد فانی ی این نگاه یخ، هر چه اساسی نبود ناپدید شد./ ولی در همه باز هم کندوکاو می کردم،/ به هوای این که ازان میانه چیزی برگیرم/ که مرگ هم نتواند رشت./ همه نازکی گرفتند، و آخرش فروکاستند/ به یک جور الفبایی، ولی چه الفبایی، که می توانست به درد آن دنیا بخورد، هر/ دنیایی که باشد./ پس، سبک می شدم از بیم این که مبادا/ گوی خاک را، که ماوایم بود، درسته از/ گلوم در آرند./ دل-آورده ازین دست-آورد، در بحرش/ می رفتم، نامقهور، آن گاه که، با بازگشت/ خون و رضا به سرخرگچه ها و سیارگها،/ بالامی شدم، آرام آرام، دوباره از دامنه