گرایش اساسی سیاست و حکومت در ایران در جهت تکوین ساخت دولت استیلادر سال های بعد از سقوط سلطنت رضاشاه دچار گسست و پارگی شد و در نتیجه منابع قدرت تا اندازه زیادی پراکنده شدند. با فروپاشی سلطنت رضاشاه کار تجدید و بازسازی دولت استیلااز سال 1320 تا 1340 به طول انجامید. طبعا عامل اصلی تجدید مبانی دولت مطلقه استیلا، دربار سلطنتی بود که طی دوران 20 ساله به تدریج رقبای سیاسی را یکی پس از دیگری از صحنه خارج کرد. به ویژه پس از کودتای 28 مرداد سال 1332 دربار سلطنتی کوشش های مستمری در جهت از میان بردن وضعیت پراکندگی منابع قدرت سیاسی و ایجاد کنترل متمرکز برآنها انجام داد.