تکواندو در باکو به آخرین ایستگاه ناکامی رسید؛ شاید این بهترین جمله ای باشد که بتوان پس از ناکامی بزرگ هوگوپوشان ایرانی در گرند پری و جام جهانی باکو 2016 برای ناکامی های سریالی تکواندو به کار ببریم.

ملی پوشان تکواندو در شرایطی برای حضور در دو رویداد مهم فاینال گرند پریکس و جام جهانی به باکو رفتند که در هیچ یک، توفیق چندانی نداشتند. حذف هر چهار تکواندوکار در همان مبارزات ابتدایی و طلایی شدن فقط یک نماینده (سجاد مردانی) چیزی نبود که کارشناسان و اهالی تکواندو را راضی کند و متعاقب آن، حذف از پیکارهای جام جهانی آن هم با شکست ترکیه، اوج ناکامی تکواندوی ایران در آخرین مسابقات سال 2016 بود.

تیم ملی تکواندوی ایران در حالی در باکو به بن بست رسید که مدت زیادی است، در حاشیه های گوناگون درونی و بیرونی غرق شده است، اختلافات درونی فدراسیون با کادر فنی، اختلافات مربیان تیم ملی با بازیکنان، مهاجرت بی شمار تکواندوکاران به کشورهای دیگر (میلاد بیگی، سینا بهرامی، محمد احمدی، راحله آسمانی و دینا پوریونس) همه و همه، دلایلی بود که تکواندوی ایران در حاشیه غوطه ور شود.

حواشی مختلفی مانند قهر کردن مردان المپیکی و حاضر نشدن در اردوی تیم ملی، جدایی مهدی بی باک از کادر فنی و مثبت اعلام شدن دوپینگ نماینده تیم ملی از جمله حواشی ای بود که همه آنها خودساخته و به دلیل نبود مدیریت بود.

فارس می نویسد؛ مهم ترین نکته ای که در بطن این ناکامی ها وجود دارد و ملموس است، پایان تفکرات مدیریت رئیس فدراسیون تکواندوست. او سال هاست که دوران مدیریتش به پایان رسیده، اما گویا هنوز به این باور نرسیده است!

تکواندو، نفس های آخر را در باکو کشید و در باتلاق ناکامی ها به کما رفت. اینک تنها مسعود سلطانی فر، وزیر ورزش و جوانان که به گفته خودش، آشنایی زیادی با ورزش دارد، طبیب این بیمار پر درد است. قطعا ورزش ایران برای قرار گرفتن در جایگاه قاره ای خود در بازی های آسیایی 2018 جاکارتا اندونزی به مدال تکواندو نیاز دارد اما با توجه به ناکامی و حواشی ای که تکواندو با آن درگیر است و با مدیریت کنونی، باید منتظر ناکامی در المپیک قاره ای هم باشیم تا پرونده مدیریت رئیس ناموفق فدراسیون تکواندو کامل و کامل تر شود.