اولدترافورد، روزهای خاص زیادی را در حافظه اش دارد؛ روزهایی پر از بزرگانی چون کانتونا، بکهام، رونی، بابی چارلتون و جورج بست اما شاید هیچ گاه روزی را که کریس رونالدوی 17 ساله با لباس اسپورتینگ روی چمن هایش قدم گذاشت فراموش نکند؛ پسر بچه مغروری که با سرعت بی نظیر، بازی هوایی منحصربه فرد و تمام ویژگی های کریس رونالدویی اش در دل نابغه مربیگری فوتبال دنیا جای گرفت.

از زمین تمرین تیم محلی آندورینا تا اولدترافورد و سانتیاگو برنابئو، مسیری طولانی باید رفت؛ مسیری بسیار طولانی تر و سخت تر از هزاران کیلومتر راه، اما کریس رونالدو با آن جنگندگی بچگانه و معصوم، این راه را طی کرد تا به چهارمین توپ طلای خود برسد.

داستان توپ طلای امسال، کمی متفاوت تر از سال های گذشته است. شاید امسال CR7 کمی خوش شانس تر از رقیب همیشگی بود. همان روزهایی که مسی، توپ طلاو تمام آرزوهای کسب موفقیت با آلبی سلسته را به تکی که هیگواین بیرون زد، پنالتی که گل نشد، گل نزدن ها و مصدومیت های اگوئرو و دی ماریا و تمام تنهایی اش در تیم ملی می باخت، رونالدو می دانست، چهارمین توپ طلایش را مدیون تیمی است که تا آخرین لحظات به خاطر کاپیتانش جنگید.

رقابت رونالدو و مسی، در تمام روزهای هر فصل فوتبال ادامه دارد اما با همه موفقیت های باشگاهی این دو، بازی های ملی، نقش پررنگ تر و تعیین کننده تری در مشخص شدن نتیجه نهایی بهترین فوتبال جهان پیدا کرده است. امسال هم رونالدو در شبی فراموش نشدنی نه تنها برای خود او بلکه برای فوتبال، گوی سبقت را از رقیب دیرینه ربود و جام قهرمانی در یورو را بالای سر برد.