نمایش «خانه ابری» به کارگردانی مشترک سیامک احصایی و حمید پورآذری، یادآور نوعی از زیست اردوگاهی/ کارخانه ای/ کنترلی افرادی است که در یک مکان مشترک گرفتار روزمرگی، تکرار و زوال هستند؛ مکانی که به شکل نمادین سقف آن ترک برداشته و هر لحظه امکان فروریختنش می رود. فضایی غم بار و البته فاقد رنگ که تفاوت و سوبژکتیویته افراد را تقلیل داده و هر نوع امید و چشم انداز را پس می زند. اجتماعی از زنان و مردانی که لباس متحدالشکل بر تن دارند و تجربه های زیسته شان در نسبت با اطراف شان به شکل افراطی مشترک است. اجزایی از یک ماشین عظیم تولید سرمایه دارانه که حتی نام آنها را نمی دانیم. فرض این یادداشت انتخاب «خانه ابری»