«و این منم، زنی تنها در آستانه فصلی سرد...» به گمانم فروغ دیگرهیچ گاه نوای این شعر را سر ندهد. صدای بوق ممتد دستگاهی که تنها واسطه میان قلب پوران است با زندگی؛ می گوید فروغ شعر پارسی دیگر تنها نیست، پوران هم پرکشید تا در این فصل سرد هدیه ای باشد برای تولد خواهر کوچک تر، البته با تاخیری یک روزه! هشتم دی ماه تولد فروغ بود و فردای آن، روز پرکشیدن خواهر به آغوش وی. پوران چشم هایش را در سالروز چشم گشودن خواهر برای همیشه بست تا دیگر او زنی تنها در این فصل سرد نباشد. سرد است، اما نه برای خواهران فرخزاد، برای اهالی ادبیات که دیگر پوران و فروغ را ندارند...