آدم ها باید به دهه های پنجم و ششم عمرشان که می رسند، در بلندای زندگی بایستند و نگاهی از سر تامل به پشت سر بیندازند. این همان محاسبه عمل است که سفارشش به ما شده، آن هم نه پس از گذشت چند دهه از عمر، بلکه در پایان روز، وقتی که می خواهیم چشم برهم نهیم و نمی دانیم آیا فردا بار دیگر چشم به دنیا باز خواهیم کرد یا نه! آدم ها اگر چشم ها را ببندند و گوش ها را بگیرند و در یک مسیر دوار فقط بدوند، وقتی که از نفس افتادند می بینند که ای دل غافل، همه عمر درگیر چه دور باطلی بوده اند و چه راه بی مقصودی را طی کرده اند که بعد از همه تلاش ها تازه رسیده اند به همان جایی که بوده اند، بی هیچ دستاوردی، بی هیچ اندوخته