بریتانیا قدرت استعماری و متکبر قرن های 18 و 19 و بخش مهمی از قرن بیستم، خشم ها و کینه های بسیاری در دل های مردم جهان سوم پرورانده است که موجب می شود مردم این کشورها، از جمله ایران، در هر دعوایی که یک سوی آن بریتانیا باشد، بی اختیار حق را به طرف مقابل بدهند. یعنی معتقدند از این انگلیسی های پدرسوخته هیچ کاری بعید نیست، و به قول دایی جان ناپلئون هرچه هست، زیر سر همین انگلیسی هاست! از جمله در قضیه ایرلند شمالی، که اسمش هم ایرلند و بخش کوچکی از شمال جزیره ایرلند است، و حالادلش می خواهد به مام میهن بازگردد، و اصلاانگلستان را سننه؟ به آنها چه ربطی دارد که دست از سر اینها بر نمی دارند! چرا با این میهن پرستانی که در راه استقلال کشور خودشان جاهایی را منفجر می کنند و کسانی را می کشند، مبارزه و آنها را اسیر می کنند؟ اما اگر حقیقت غیر از این پیش فرض ساده باشد چه؟ به یاد دارم که چگونه همین صفت کبیر که به دنبال نام بریتانیا می آید، برای جوانان تحریک آمیز و خصومت برانگیز بود. چرا کبیر؟ پدر ما و جهان سوم را درآورده اند، حالاانتظار دارند، و به ما تحمیل می کنند، که به آنها کبیر هم بگوییم؟ غلط کرده اند! باور کنید این عین سخنانی است که در دوران جوانی ما نیز ردوبدل می شد. در این واژه عربی کبیر زنگ و رنگی نهفته است که گویی می خواهند کشورشان را در کنار داریوش و شاپور و شاه عباس و فردریک کبیر قرار دهند و آن چنان عظمتی را القا کنند! سال ها طول کشید تا دانستم، و شاید در میان خوانندگان این یادداشت هم باشند کسانی که هنوز هم ندانند، که این عنوان در پس نام بریتانیا هیچ بار تبلیغاتی و تحمیلی ندارد.

درواقع در دوره ای مهاجرانی از همین جزیره بریتانیا به سواحل فرانسه در کناره اقیانوس اطلس، در خلیج گاسکونی کوچ کردند و آنجا را به نام میهن پیشین بریتانی نامیدند که به فرانسه اکنون هم آنجا را بروتانی می نامند. به این ترتیب بریتانیایی ها برای تمایز، کشور خودشان را بریتانیای بزرگ و آن استان کوچک هم نژاد فرانسوی را بریتانیای کوچک می نامند! به همین سادگی. یعنی اگر بدانند کسانی در آن سوی دنیا با تخیلات خودشان با تبدیل بزرگ به کبیر به نام کشورشان دشنام می دهند و اعتراض دارند اصلاحیرت می کنند و دلیلش را هم نمی فهمند.