ابوالفضل زرویی گفت: مردم در نشست های عمومی ترجیح می دهند، کارهای سبک تر بشنوند که به تفکر نیاز ندارد؛ به همین دلیل خیلی از دوستان طنزپرداز در نشست ها موج خود را با خواسته مخاطب تنظیم می کنند که این باعث افت کارهایشان می شود.

این طنزپرداز در گفت وگو با ایسنا درباره پیشینه شکل گیری نثری که آن را نثر بچه باحال نامگذاری کرده، گفت: این نثر از 20 سال پیش در نشریات نوجوان شکل گرفت، بسرعت فراگیر شد و همه از آن استقبال کردند.این نثر خودمانی است، کلمات و جملات آن شکسته می شود، جدی نیست و به طور کلی با حال است. این نثر در جای خود، نثر خوبی است اما همه جا مناسب نیست؛ در حالی که همه نشریات حتی دانستنی ها از این نثر استفاده می کنند. گاهی اوقات به یک مطلب در مجلات علمی شک می کنم که آیا واقعا اطلاعات علمی می دهد یا شوخی می کند. گزارش های علمی نباید با نثر شوخ و شنگ نوشته شود و زبان نشریات علمی، جدی است.

او در ادامه افزود: این که نشریات از نثر باحال استفاده کنند، خوب است اما زمانی قضیه بد می شود که در شبکه اجتماعی هرکس با حداقل سواد شروع به نوشتن می کند و مردم آن را لایک می کنند و شخص، تعداد بالای لایک ها را دلیلی بر خوب نوشتن خود می داند و اگر در جشنواره ای جایزه نبرد، معترض می شود.

نثر بچه باحال به زبان طنز تبدیل شده است؛ البته دست و پا شکسته این نثر... و برای فهمیدن یک جمله باید چندین بار آن را بخوانی. استفاده از این زبان باعث شده تا ذهن مخاطب و ذهن طنزپرداز اشتباه کند.

زرویی نصرآباد یادآور شد: در کشور ما تعریف ها قاطی می شود. به طور مثال هر چیزی که باحال است، خنده دار است و هرچیزی که خنده دار است، طنز است؛ در حالی که این برداشت اشتباه است. شوخ طبعی می تواند در شکل های مختلف باشد؛ هزل آمیز، فکاهی، هجوآمیز و طنزآمیز که هیچ یک از آنها بد نیست.