همه مردم پای رسانه ملی نبودند که همراه با جملات بریده بریده خبرنگار، ساختمان پلاسکو روی آتش نشان ها فروریخت. عده ای از کسبه و آدم های در حال گذر از چهارراه استانبول هم همان جا بودند، آن ‎قدر جمعیت زیاد بود که جلوی رسیدن ماشین های امداد، یگان ویژه و مسئولانی را بگیرد که می خواستند خودشان را به ساختمانی برسانند که مرگش یک فاجعه انسانی را رقم زد. آدم ها اما حاضر نبودند کنار بروند، هرچه تلویزیون و رسانه ها بیشتر اصرار می کردند، کمتر فایده داشت، هرچقدر تلاش ها برای متفرق کردن مردم بیشتر می شد، کمتر به نتیجه می رسید. کم کم خبرهای بد از راه رسید و خانواده های نگران آتش نشان ها هم به جمعیت اضافه شدند.