ما ملتی فراموشکار هستیم و گاهی چنان حافظه مان خواسته یا ناخواسته کمرنگ می شود که چشم ذهن را حتی بر هرچه خاطره خوب می بندیم.

بی مهری و جفایی که برخی مردم در این چند سال اخیر به علیرضا افتخاری کردند، یکی از مصادیق بارز این آلزایمر بی وجدانی و غیرمنصفانه است. خواننده محبوب و خوش صدایی که بی گمان یکی از افتخارات تاریخ موسیقی این سرزمین است و نسل های مختلف پس از انقلاب با تصنیف ها و آوازهای کم نظیر و آوای گرم و پراحساس او خاطره ها دارند؛ علاقه مندانی که همیشه مشتاقانه منتظر آمدن تازه ترین آلبوم موسیقی افتخاری بودند. شوقی که البته به دلیل پرکاری همیشگی این خواننده معمولازود به زود برآورده می شد. هرچند گاهی این کمیت، بر کیفیت سایه نامحسوسی می انداخت و بعضی از کارها هم شان و شایسته جایگاه او نبود، اما افتخاری چنان مقام رفیعی داشت و در کلیت همچنان با قدرت پیش می رفت که این مساله چندان تعیین کننده نبود.

با این همه و در هیاهوی تخریبی مردم فراموشکار، خوشبختانه استاد بتازگی به عرصه موسیقی برگشت و با دو اجرای خوب و پرانرژی در جشنواره موسیقی فجر و در قالب ارکستر ملی ایران به رهبری استاد فریدون شهبازیان، نشان داد که می خواهد به دور از حاشیه ها کارش را ادامه دهد. این اتفاقی بزرگ است و امیدواریم به دور از قضاوت های بی اساس، اجازه دهیم این بازگشت به کام استاد تلخ نشود.