از آغاز پیدایش انسان، زبان در مقام وسیله ای حیاتی برای ارتباط و گفت وگوی انسان ها جنبه نمادین داشت. انسان ابتدا نشانه هایی بصری برای تفسیر کلمه ایجاد کرد و طرح ها و اسبابی خلق کرد که تا امروز باقی مانده است. اگر کلیدهایی برای فهم نمادهای متعارف استفاده شده طی قرون گذشته وجود نداشته باشد ارتباط میان انسان ها و حتی میان افراد هم عصر از بین می رود. ترس انسان اولیه که ناشی از نیروهای مختلف خیر و شر در پدیده های طبیعی بود باعث شد او به خرافه رو آورد و به خود جرات ندهد نام خدایان را به زبان آورد یا آنها را مستقیما خطاب کند. انسان برای پی بردن به اینکه آیا زمان برای رفتن به سفر یا انجام کاری مهم یا