همه شان می ترسند؛ نمی خواهند حرف بزنند؛ می ترسند اسمی از آن ها آورده شود یا حتی نام ایستگاه شان گفته شود. پیش تر تاوان بدی داده اند؛ حالاهم که هم کارانشان زیر آوار «پلاسکو» جان داده اند، نگرانند؛ نکند که شغل شان به خطر بیفتد؛ نکند که بالادستی، نام شان را بفهمد و حقوق شان را کم کند؛ نکند که معیشت شان تهدید شود؛ نکند.... این مردان قرمز پوش، این روزها حال خوشی ندارند. چشم ها پف کرده و چهره ها گرفته؛ غم از نگاه شان می بارد و فکرهایشان جای دیگری است. نمی دانند غم رفیق بخورند یا آماده باشند برای ماموریت بعدی. نمی دانند باید حقایق را بگویند یا سکوت کنند. مشکل شان «کیفیت تجهیزات» نیست؛ مشکل شان «ساعت کاری شان» نیست؛ مشکل شان «رقم حقوق» هم نیست. مشکل شان «سختی کار» است. مردم دسته های گل و شمع می آورند و از آن ها دلجویی می کنند. صدای هق هق یکی از قرمزپوشان بلند می شود.