سابقا در ایران فقط رنگ های نباتی به کار می رفت و چون شماره آنها محدود بود صنعتگر با زحمت زیاد ترکیبات شایسته ای از آنها درست می کرد. رنگرزان ایرانی با ترکیبات شیمیایی کاملاآشنا نیستند و نمی توانند برای تعدیل و ثبات رنگ ها مواد دیگری غیر از آنچه می شناسند استعمال کنند. معمولانیل هندی را برای رنگ آبی به کار می برند و رنگ زرد را از اسپرک که آن را زعفران یمنی هم می گویند به دست می آورند و برای به دست آوردن رنگ قرمز، روناس را که در اصفهان و یزد و خراسان کشت می شود به کار می برند. پوست انار و پوست سبز گردو و مواد معدنی هم در رنگرزی به کار می روند. رنگرزها غالبا خمره های خود را با پهن گرم می کنند و چون دود غلیظی از آنها متصاعد می گردد غالبا لکه هایی در روی پشم ها تولید می شود.