پیرزن فرو رفته توی چادرش روی راه پله جلوی در دژبانی کلانتری 109 بهارستان نشسته. نگاهم می کند و می پرسد: «شما هم مفقودی دارید؟ نمی دانم در جوابش چه بگویم. زن جوانتری هم کنارش نشسته و با چشمان قرمز و پف کرده اش نگاهم می کند. چند نفر فرم مفقودی به دست از کلانتری بیرون می آیند و از دژبان ها آدرس مغازه فتوکپی را می پرسند.

کلانتری 109 بهارستان از صبح شاهد آمد و شد آدم هایی است که فرم های اعلام مفقودی را پر می کنند. جلوی در کلانتری دو دژبان سوال پیچم می کنند که چرا می خواهم داخل بروم. می گویم مفقودی دارم. با خودم می گویم چه فرقی می کند این روزها همه مفقودی داریم. فقدان آتش نشان ها، فقدان امکانات،فقدان شادی...