به نظر می رسد که نیازمند یک بازنگری در شهرنشینی ایرانی ها هستیم. این را مقدمتا عرض می کنم تا برسم به این پرسش که چرا مردم نمی توانند در مراسم تشییع پیکر شهدای آتش نشان مطالبات واقعی خود را مطرح کنند. پلاسکو اینک برای ما یک مدل است؛ نمونه ای از سرنوشتی که ممکن است با ساختار شهرنشینی امروز داشته باشیم. ساختمان های بدون ایمنی که البته بدون کوچک ترین حساسیت های زیباشناسانه و رعایت تناسبات محیط زیستی و شهری ساخته شده اند و آوار آنها شروع یک ماجراست که از شایعات، تکذیبیه های خبری و... شروع می شود و تا مراسم تشییع پیکر جان باختگان نجات آن ادامه می یابد. به نظر می رسد که شهرنشینی در ایران نه فقط در بحث ساختار (به عنوان نمونه سازه های شهری و ساختمان ها)، بلکه در حوزه اجتماعی (بروز مطالبات مردمی) هم با چالش اساسی روبه روست. حضور در مراسم تشییع پیکر شهدای آتش نشان می تواند از نظر احساسی به مردم کمک کند تا بار این غم را راحت تر تحمل کنند، اما از نظر منطقی، مکانی برای بروز مطالبات آنها نیست یا شاید هم بستر آن آماده نشده است. حضور درهم وبرهم، بدون هدف و تنها از روی احساس مانع از آن می شود که مردم بتوانند صدای خود را به گوش مسئولان این حادثه تلخ برسانند و خواستار بازنگری در موضوع ایمنی ساختمان های شهر شوند. خلانبود نهادهای مردمی اینجا خود را نشان می دهد، اگر چنین نهادهایی داشتیم مردم می توانستند شعارها و مطالبات خود را از پیش مطرح، مصوب و در نهایت در این روز خاص به صورت علنی بازگو کنند.