کودکان جزو صادق ترین مخاطبان برای هر رسانه ای محسوب می شوند؛ مخاطبانی ساده که همان قدر که براحتی جذب برنامه ای می شوند، به همان اندازه نگه داشتن و حفظشان هم برای ادامه تماشای برنامه دشوار است. کودکان به نسبت دیگر گروه های سنی باورپذیرتر هم هستند و انتقال پیام برایشان از اهمیتی مضاعف برخوردار است. لذا لازم است تا برنامه سازان و مدیران گروه های برنامه ساز توجهی چند برابر به این گروه سنی حساس داشته باشند و با در نظر گرفتن این ظرفیت بالقوه بکوشند برنامه هایی را برای کودکان عرضه کنند که در عین سرگرم سازی و مفرح بودن، خالی از مفاهیم آموزشی و تربیتی هم نباشند، اما این ساختارها در شرایط کنونی چقدر در برنامه ها رعایت می شوند؟ و آیا شبکه های مختلف توانسته اند نیازهای گوناگون کودکان را برآورده سازند؟