هنوز رشادت تو را فراموش نکرده ایم. همین چند ماه پیش در ریو برزیل بود که کشتی هایت خوشحالمان کرده بود و تا دو بامداد خواب را از چشمانمان ربوده بودی تا برق طلارا روی سینه ات ببینیم. نه؛ آن روز ها و شب های کشتی های خوب و سرانجام طلایی تو در باورمان نقش بسته است و می دانیم با شور جوانی و صلابت تو دوباره تکرار شدنی است؛ حتی اگر جام جهانی کشتی آزاد را در کرمانشاه باخته باشی. حتی اگر رقیبت دیوید تیلور آمریکایی باشد و حتی اگر ضربه فنی شده باشی، ما باورت داریم. جوانی و طراوت و قدرت کشتی هایت را در یک وزن بالاتر باور داریم و می دانیم تو، حسن یزدانی با همه توانمندی هایت دوباره بلندخواهی شد و پشت حریفان را به خاک خواهی مالید.

اهل فن می دانند، به فاصله چند ماه، چند کیلو اضافه تر برای کشتی گیر آن هم در سطح رقابت های جهانی یعنی چه؟ می دانند صرف نظر از ظرفیت های روانی در وزن جدید باید دست هایی مقتدرانه تر و پاهایی چابک تر داشت که فقط سه چهار ماه تمرین در وزن جدید این فاصله را پر نمی کند و به روزها و هفته ها و ماه های بسیار نیاز است تا حسن یزدانی ما، پیام آور شادی ما در المپیک دوباره بتواند همان حسن یزدانی باشد که می شناسیمش و باورش کرده ایم.

حسن یزدانی در کشتی با تیلور آمریکایی به همان روش 74 کیلو کشتی را آغاز کرد، اما حریفش که باتجربه تر بود، کشتی را به سبک کشتی گیران 86 کیلویی تمام کرد؛ نکته ای که برای یزدانی جوان البته با وجود سرماخوردگی تجربه بزرگی شد. یزدانی شکست خورد، اما شکست قهرمان المپیک در مسیر هدفگذاری او قرار دارد و پایان راه نیست. شاید برخورد احساسی با وجود سن و سال یزدانی چند روزی بعد از شکست در کرمانشاه سراغش بیاید که البته طبیعی است، اما یزدانی باید بداند کشتی هایش با آن اندازه های خوب جسمانی که برای کشتی ساخته شده، در باور مردم نقش بسته است و هر چند شکست هر از گاهی سراغ قهرمانان می آید، اما زمینگیرشان نمی کند