وقتی رسول اکبریان به نشانه پایان بازی پرسپولیس و سپاهان در سوت خود دمید، پایان رقابت و کشمکش تیم های بالای جدول را هم اعلام کرد. شیوه رقابت تیم ها در این فصل به گونه ای بود که در پایان نیم فصل اول، تنها می شد پرسپولیس و تراکتورسازی را در ردیف مدعیان جدی قهرمانی این فصل قرار داد.

تیم های دیگر، دچار فراز و فرودهایی بودند که به آن دلیل، نیم فصل اول یا تمام فصل را از دست دادند. استقلال تهران تمام نیم فصل اول را با جنگ های داخلی سوزاند و دو تیم اصفهانی و نفت تهران هم نتوانستند تهدیدی برای دو مدعی قهرمانی این فصل باشند. استقلال اگر در نیم فصل اول، نیمی از آرامش و توان روحی و فنی نیم فصل دوم را داشت، اکنون رقیبی بسیار جدی برای پرسپولیس محسوب می شود؛ اما خیلی دیر بیدار شده است؛ آنقدر که اگر فرض کسر امتیاز از تراکتورسازی هم باطل شود و مدیران تیم بتوانند پرونده های متعدد شکایت در فیفا را به سرانجام برسانند، باید پذیرفت که پرسپولیس با در نظر گرفتن زمان باقیمانده تا پایان فصل، فاصله ای نسبتا زیاد از دو رقیب دیگر گرفته است. البته اطمینان خاطر پرسپولیس برای قهرمانی و بی انگیزگی برای ادامه فصل، شاید در شیوه بازی آنها در ادامه فصل و حتی در نمایش های بازیکنان این تیم در لیگ قهرمانان آسیا تاثیر منفی بگذارد. البته از حق نگذریم، پرسپولیس و استقلال این فصل، تیم هایی هستند که هواداران دوباره می توانند به آنها دل ببندند؛ تیم هایی که سزاوارانه بازی می کنند. در این میان باید پذیرفت که پرسپولیس به دلیل ثبات بیشتر در طول فصل، استحقاق بیشتری برای قهرمانی در این فصل دارد. امیدواریم قدرت این دو تیم به همین صورت حفظ شود و فصل بعد، رقابتی جذاب تر و داغ تر را شاهد باشیم؛ رقابتی که البته داوران در آن نقش تعیین کننده دارند و مانند همیشه باید قضاوتی عادلانه و بی طرف در آن داشته باشند.