مسلمانان انگلستان پس از انتشار کتاب سلمان رشدی احساس کردند که «آنها به عنوان شهروند مستحق بهره مندی از حق احترام برای آداب و مذهب خود هستند» و میزان این حق برای آنها از حق اکثریت های مسیحی و یا دیگر اقلیت های مذهبی کمتر نیست. این سوال مطرح شد که «آیا نمی توان اهمیتی که مسلمانان برای پیامبر خود و غیرت ایمانی شان قائلند و نیز واکنشی که به کتاب آیات شیطانی نشان داده اند را برابر با اهمیتی دانست که دیگران برای مسئله هولوکاست و بردگی نژادی قائلند؟»1 بسیاری از گروه های اسلامی در غرب و به خصوص در انگلستان در جریان رشدی با اعلام «قانون شکنی نمادین» دست به اعتراض زدند. به هر حال ماجرای رشدی دورانی از