«درون آیینه روبه رو چه می بینی، تو ترجمان جهانی بگو چه می بینی؟» این شعر زیبا از مرحوم منزوی اشاره لطیف و زیبایی دارد به آنچه که آدمی در جست وجوی آن است. انسان زاده کلمه حق است و بر مبنای سیمای جمیل الهی خلق و تقویم شده و شاید همین راز جست وجوی آدمی باشد؛ جست وجوی انسان، انسانی دیگر، چیزی شبیه خودش منحصر به فرد و زیبا. مخلوق کلام خداوند در هبوط خویش چاره ای ندارد جز آن که کلام را به صورت بدل کند، با این تلاش ابدی تا از خلال صورت به معنای کلمه راه پیدا کند. به روی زمین گمشده آدم نیمه دیگر اوست موجودی همانند خودش. آدم سرگشته خود است و تا قیامت موعود و روز ملاقات چنین خواهد ماند.