«آل احمد» در کتاب «سه مقاله» در این باره می نویسد:... وقتی مملکت صاحبی ندارد و کسی که کاره ای است، میدانی برای عرضه وجود ندارد، بسیار طبیعی است که چنین دستگاهی آن کس را می قاپد و میدان فعالیت به او می دهد. وقتی وزارت فرهنگ کار خودش را نمی کند و ناشر، ناشر نیست و دبیر، دبیر نیست و استاد دانشگاه، استاد دانشگاه نیست، ناچار کسی پیدا می شود که از این همه کج روی و نابسامانی استفاده کند و در این چند سال به این طریق بوده است که بنگاه فرانکلین کم کم از غرض اصلی خود دور افتاده است و از صورت یک بنگاه تبلیغاتی به صورت یک بنگاه ناشر بزرگ درآمده است که وزارت فرهنگ مملکت را قبضه کرده است...