کسی نگاهمان نمی کند، از در کامیون رو کارخانه می گذریم، از بین اسفنج ها رد می شویم، به بالابر غول پیکر نگاهی می اندازیم، چند دقیقه ای کنار دستگاه خم کن می ایستیم، زل می زنیم به جوانی که تکه های ابر را لای فنرهای تشک جا می دهد و خیره می شویم به مرد میانسالی که روی اسفنج ها پارچه می چسباند؛ ما نگاه می کنیم و کسی نگاهمان نمی کند.

چیلرها باد داغ توی سوله می پاشند، این هرم داغ در سرمای چهاردانگه می چسبد. کامیونی آمده و بار ابر آورده، تکه ابرهای بزرگ با طرح موزائیک های خالدار. چند نفری شانه زیر بار می دهند و چشم دوخته به زمین، ابرها را می برند و گوشه ای تلنبار می کنند؛ جای این بار، توی تشک های خوشخواب است.