بهار فرصتی برای رویش و بال گشودن در آبی های دوراز دسترس خداست. بهار که می آید پرستوها زودتر از همه، آمدن فروردین را خبر می دهند و این بار پرستویی که دوربینش دلتنگ جوانان وطن بود از سیم های خاردار و تله های انفجاری گذشت و بی قرار از مرزهای انتظار پرگشود. پرستویی که در بیستمین روز فصل بهار کوچ کرد و سیدمرتضی آوینی چه زیبا گفت: وطن پرستوی بهار است و اگر بهار مهاجر است از پرستو مخواه که بماند. پرستویی که مقصد را در کوچ می بیند از ویرانی لانه اش نمی هراسد پس قفس ویران بهتر. در آثار قلمی اش از «توسعه ومبانی تمدن غرب» تا «گنجینه آسمانی» نوشت و دوربینش از «بشاگرد» تا «شهری درآسمان» را درنوردید. مستندهایش بیان واقعیت بود و چه زیبا برآنها مستند اشراقی نام نهاد. همه فیلم هایی که کارگردانی و تدوین کرد و ما آن سال ها تماشا می کردیم هرگز نام عواملش را ندیدیم زیرا تصمیم گرفته بود چیزی که حدیث نفس باشد ننویسد و از خودش سخن نگوید. در عرصه های فرهنگ و هنر فعال بود و با تفکری آرمان گرایانه از معیارهای فرهنگی انقلاب دفاع می کرد. اگر نقدی می نوشت ایده ای و اعتقاد داشت و یقین داشت وقتی اعتقاد برود، اعتبارهم می رود.