حضور در مشاغل مرتبط با تخصص، یکی از نشانه های رشد و حرفه ای گری است. این که هر فرد به دلیل تسلط بر حوزه اش و بر اساس اختیارات و وظایف خود، کارها را پیش ببرد. یکی از عرصه های چنین تخصصی، سرمربیگری در تیم های ورزشی است.

حدود اختیارات سرمربیان تیم های ملی و باشگاهی بخصوص در فوتبال، کاملامشخص است. اگرچه سعی شده روشنفکرانه با بحث آزادی عمل مربیان برخورد شود؛ اما هر بار تصمیمی گرفته اند، سعی شده آن تصمیم ها با کدخدا منشی، شکسته یا وتو شود. هنوز مشاجره هایی که بر سر تصمیم کارلوس کی روش در مورد سیدمهدی رحمتی و دیگران صورت گرفت را فراموش نکرده ایم.

اینها به این دلیل بود که احترام به تصمیم سرمربی هنوز معنای درستی در فوتبال ما ندارد. حالانوبت برانکو است تا تصمیم او درباره بازیکنان و بخصوص در مورد رامین رضاییان مورد نقد قرار گیرد. متاسفانه برخی ها تلاش می کنند ریش سفیدی کنند تا تصمیم سرمربی، اجرا نشود.

اتفاقاتی که در استقلال رخ داد نیز درس های خوبی به فوتبال ما داد تا ثابت شود باید به مربیان (فارغ از ایرانی یا خارجی بودن) احترام بگذاریم. اگر آنها را به عنوان افرادی متخصص قبول داریم که نیمکت ها را در تیم های ملی و باشگاهی به آنها می سپاریم، پس باید به تصمیم های این افراد هم احترام بگذاریم. دخالت در کار کسانی که با انتخابشان به تخصص آنها مهر تائید زده ایم، نه حرفه ای است نه اخلاقی. باید بیاموزیم که مربیان با بازیکنان زندگی می کنند و از شرایط فنی و انضباطی آنها بیش از هر فرد دیگری اطلاع دارند. به اصول حرفه ای در هر عرصه ای پایبند باشیم و به تصمیم های حرفه ای احترام بگذاریم.