آفتاب داغ مثل تیغه هایی تیز، هر روز تن فرسوده اش را زخم می زند. باد می آید و باران می شود و شهر همچنان ایستاده روی خاک، رو به آسمان خاکستری ناله می کند. خورشید که نفس تنگ می کند پشت برج های بلند و قد کشیده، تاریکی که قرق می کند کوچه ها و خیابان ها را، شهر لمیده در آغوش سیمان و سنگ، بی صدا به خواب می رود تا فردا که دوباره آفتاب شود و باد بیاید و باران تن تفتیده اش را آب بزند. این حکایت هر روز شهرهای ماست؛ شهرهایی که در هیاهوی سرب و دود نفس می کشند و گله نمی کنند از این سرنوشت. سرنوشتی که می تواند تغییر کند، رنگ عوض کند و جان تازه ببخشد به رگ های آنها؛ سرنوشتی که تک تک شهروندان می توانند در تغییر