آوینی مردی است که باید با معرفتش او را شناخت. به نظر من او هنوز ناشناخته است. شخصیت آوینی جذاب تر از شخص آوینی است و این چیزی بود که من در دوران همراهی با او بخوبی درک کرده بودم. او در پی بستر تعالی انسان های حاضر در جبهه بود. بیشتر اندیشه رزمنده در زیر آتش را دنبال می کرد. در واقع دنبال قهرمان نمی گشت. در پی شکار افکار روبه تعالی بسیجی های گمنام بود. به همین خاطر آوینی در دل خشونت جنگ، یک عرفانی را کشف کرده بود که شاید یکی از تفاوت های شاخص جنگ ما با سایر جنگ ها در قرن بیستم به حساب بیاید و این موضوع قابل کار کردن است. به همین خاطر اعتقاد دارم آوینی قبل از این که حرف های خودش را کامل بزند به شهادت رسید و متاسفانه هنوز کسی در پی ادامه این مسیر نیست.