آیت الله شیخ هادی باریک بین، به تعبیر سعدی، «روستازاده دانشمند» بود. او علم را پناهگاه «عزلت نشینی» و یا مرکب «قدرت طلبی» قرار نداد. هم عالمی «پارسا» و «زاهد» بود هم «مجاهد راه خدا» و هم «هم نشین ساده خلق خدا».

در زمانه ای که در قزوین «هیئت علمای (درباری)» انقلاب اسلامی را محکوم می کردند و برخی «شیفتگان قدرت» انقلاب را راه استلای خود بر مردم می دیدند، او از معدود علمای قزوین بود که از بدو نهضت اسلامی راهی دیگر را برگزید. او شیفته نهضت اسلامی امام خمینی(ره) بود.

در قزوین تنها چند عالم انگشت شمار مانند «باریک بین»، «موسوی شالی»، «سید علی اکبر ابوترابی» و «حسین علیخانی» به نهضت خروشان امام خمینی (ره) پیوستند و از آغاز نهضت تا پایان عمر، در راه راستین امام خمینی(ره) باقی ماندند. اما شور انقلابی این چند یار انگشت شمار همولایتی، چنان بود که حتی «شهید سید علی اندرزگو» برای نهان نگاه داشتن خود از چشمان تیزبین عوامل ساواک در نجف، خود را همشهری آنان و «شیخ علی شالی» جا می زد.

باریک بین، از میان اقشار ضعیف مردم برخاست. با مردم زیست و تا دارفانی را وداع گفت، در کف جامعه ماند. روستازاده بود و پدرش کشاورز و «پوست فروش» اما سیفته اهل بیت(ع) و میراث این شیفتگی برای فرزندش، راه پیوستن به حوزه انقلابی را هموار کرد.

او برخلاف برخی از همشهریانش که دیر به نهضت ملحق شدند اما زود، مدعی شدند و در ویلاهای شمال تهران - حتی با توجیه همسایگی با «پیر جماران»- سکنی گزیدند، او در کنار مردم عادی خانه داشت و همین همنشینی با مردم، بر بردباری آنها در برابر رنج ها و مرارت ها می افزود. یایدم می آید از پیرزنی رنجور و دلخسته که با او شکوه کرده بود از غم «شهادت فرزندش» و همین که شکیبایی باریک بین را در «شهادت فرزندش» دیده بود. آرام شده بود.

رودکی سمرقندی، درباره «شهید بلخی» گفته است:

کاروان شهید رفت از پیش / آن ما نیز رفته می اندیش

کاروان باریک بین، موسوی شالی، ابوترابی و... رفته اند و ما نیز تا بستن بار سفر آخرت، معلوم نیست، چند «آن» فرصت داریم. آنچه می دانیم آن است که برای رفتگان، فاتحه ای بخوانیم و برای خود، آرزوی رفتنی با «وارستگی» از دنیا و مافی ها و دلبستگی به مکتب اهل بیت (س) را مسالت کنیم.